Młoda Polska, modernizm, symbolizm – tez nazwy określają jedną z najciekawszych epok w historii i zdecydowanie ostatnią, która należała do tak zwanego starego świata, nieznającego globalnych konfliktów i makabry, która miała nadejść w XX wieku. Początek epoki to mniej więcej koniec XIX wieku, a jej koniec wyznaczył koniec pierwszej wojny światowej. Mimo, że był to czas zbrojeń większości państw europejskich i społecznych konfliktów, ludzie “belle epoque” korzystali z życia póki jeszcze mogli. Wielkie obawy o rychły upadek cywilizacji sprawiły, że popularnością cieszyły się postawy dekadenckie oraz sztuka dla samej sztuki i konflikt artysty ze społeczeństwem. Epoka ta stworzyła idealne okoliczności dla wykrystalizowania się niezwykłych osobowości w świecie artystycznym, a ich poglądy i strach przed końcem spokojnego świata, powodowały, że nie mieli oni żadnych blokad w wyrażaniu samych siebie. Jest to okres, kiedy w świecie malarstwa pojawili się nierozumiani wówczas impresjoniści z Monetem na czele, Konstanty Stanisławki stworzył w Moskwie Teatr Artystyczny, w świecie literatury tworzą Tomasz Mann, Henryk Ibsen, Paul Verlaine i Arthur Rimbaud. W Polsce debiutują Leopold Staff, Tadeusz Boy-Żeleński i Bolesław Leśmian, a Henryk Sienkiewicz otrzymał Nagrodę Nabla za swoją twórczość. Młodzi ludzie domagali się obyczajowej wolności i gardzili obłudną moralnością mieszczan. Można było odnieść wrażenie, że każdy z nich jest artystą w swojej dziedzinie, a ich celem było zdetonowanie starych ram i konwenansów. Mimo że w epoce “fin de siecle” tworzyli tak oryginalni artyści jak Guillaume Appollinaire i Pablo Picasso, był to również okres rozkwitu nauk ścisłych. W 1903 państwo Curie otrzymali Nagrodę Nobla za odkrycie polonu, a w 1911 sama Maria Curie-Skłodowska otrzymała nagrodę ponownie za prace nad radem, polonem i promieniotwórczością. W roku 1905 Albert Einstein ogłosił teorię względności, a jedenaście lat później na scenie pojawił się najsłynniejszy w dziejach psychoanalityk, Zygmunt Freud, publikując “Wstęp do psychoanalizy”. Nie można pominąć wynalazku, który miał zmienić świat i bez którego dziś nie sposób wyobrazić sobie świata. Pod koniec XIX wieku bracia Lumiere po raz pierwszy zapraszają Paryżan na pokaz filmu. Ich kinematograf staje się odkryciem epoki, w końcu komuś udało się wprawić obrazy w ruch. Szał odkryć, ekstatycznych przeżyć artystycznych i zabawy to niejako zasłona dymna, tuszująca przykrą rzeczywistość. Ale nawet cyganeria artystyczna nie jest w stanie zasłonić wielkich rozgrywek politycznych i tworzenia się bloków, Trójprzymierza i Trójporozumienia, które miały decydować o losach Europy. 28 czerwca 1914 roku w Sarajewie został zastrzelony austriacki arcyksiążę, Franciszek Ferdynand, oraz jego żona, Zofia von Chotek. Dokładnie miesiąc później Austro-Węgry wypowiadają Serbii wojnę i rozpoczyna się pierwsza wojna światowa.
Młoda Polska – epoka artystów i przygotowań do Wielkiej Wojny
